Πενήντα χρόνια πριν, το βράδυ της 22ας Μαΐου στη Θεσσαλονίκη, οι Γρηγόρης Λαμπράκης και Γιώργος Τσαρουχάς δέχονται δολοφονικό χτύπημα, βγαίνοντας από το κτίριο όπου είχαν απευθύνει πολιτική ομιλία για την ειρήνη. Ήταν τότε που η κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή με τις υποδείξεις και των Αμερικάνων απαγόρευε διαδηλώσεις, όπως εκείνη τη Μαραθώνια πορεία ειρήνης της 21ης Απριλίου 1963, που ο Λαμπράκης ξεκίνησε μόνος και συνελήφθη. Η επίθεση με τρίκυκλο και λοστούς υλοποιήθηκε από τους φασίστες και παρακρατικούς Κοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη υπό την ασφυκτική παρουσία και την «επίβλεψη» της αστυνομίας. Τέσσερις ημέρες μετά ο Λαμπράκης άφησε την τελευταία πνοή του.

Είναι σήμερα που η τρικομματική χούντα συλλαμβάνει και ξυλοφορτώνει γυναίκες στις Σκουριές και καθηγητές σε σχολικά προαύλια. Είναι σήμερα που ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, οι προστατευόμενοι της ΕΕ και του ΔΝΤ επιστρατεύουν τους υποψήφιους απεργούς καθηγητές πριν καν απεργήσουν και παρατάσσουν για μια ακόμη φορά τα ΜΑΤ μπροστά στους απεργούς της ΜΕΒΓΑΛ.  Είναι σήμερα, 50 χρόνια μετά, που οι εργαζόμενοι και η νεολαία ζουν όχι μόνο φτωχοί, μα υπό καθεστώς τρομοκρατίας και καταστολής.

Είναι σήμερα που οι φασίστες της Χρυσής Αυγής αλωνίζουν ως άλλοι Κοτζαμάνηδες. Αλωνίζουν  χτυπόντας μετανάστες, απειλώντας αγωνιστές, σπέρνωντας τον φόβο στον δημόσιο χώρο, χαιρετούν ναζιστικά μέσα στη Βουλή. Και υποδύεται το πολιτικό σύστημα το ρόλο της δημοκρατικής ευθιξίας, αυτού που τάχα προσβάλλεται από τις τραμπούκικες επιθέσεις. Είναι, ωστόσο, αυτό που τους ανέθρεψε. Είναι οι κυβερνήσεις και η εργοδοσία που κάθε άλλο παρά ενοχλούνται όταν ο Μιχαλολιάκος υποστηρίζει την παραμονή στο ευρώ και τις ιδιωτικοποιήσεις ή όταν στήνουν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς όπως στη Χαλυβουργία Ελλάδος, όταν δηλαδή το παρακράτος ως δεξί χέρι του συστήματος στηρίζει τον ταξικό πυρήνα της πολιτικής βαρβαρότητας.

Όπως τότε έτσι και τώρα  «δημοκρατία δεν υπάρχει εις την Ελλάδα» - όπως έγραφε και το ύστατο τηλεγράφημα του Λαμπράκη, που συμπύκνωσε στο πρόσωπό του τον αγωνιζόμενο άνθρωπο. Όσο η πολιτική κρίση οξύνεται οι εκατοντάδες χιλιάδες θα κατακλύσουν ξανά τους δρόμους, ενάντια στη σημερινή χούντα και τα νέα «Παλάτια».

«Επεσε ο μέγας δρυς στη γης, σε μέγα αγώνα -

πουλιά και φύλλα στάθηκαν στον ουρανό

η Ελλάδα τον εκράτησε στα δυο της γόνα,

στο βαθυπόρφυρο του Μάη εσπερινό

κι ενώ από τους πόρους της η οργή της αίμα ιδρώνει,

τινάζεται όλη ανάμεσα στον άγιο λαό,

κι ολόρθη τον υψώνει, μεσιανό καδρόνι,

ψηλά, στο θόλο, στης Ειρήνης το ναό».

Γ. Ρίτσος

Αυτήν την αγωνιστικότητα ακύρωσε η αντιδημοκρατική ενέργεια των συνδικαλιστών ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στην πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ να κλείσουν την απεργία μέσα από πρωτοφανείς μεθοδεύσεις στη γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 15 Μάη.

Οι εκπαιδευτικοί έφεραν στο προσκήνιο την ανάγκη νικηφόρων αγώνων, ανέδειξαν το δικαίωμα στην εκπαίδευση, οδήγησαν σε απομόνωση την κυβέρνηση και τις αυταρχικές της επιλογές για επιστράτευση.

Όμως το κύμα συμπαράστασης και αγωνιστικής συμπόρευσης υπονομεύτηκε από την στάση των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που άδειασαν τους εκπαιδευτικούς και στήριξαν την κυβέρνηση. Είναι πιο αναγκαία από ποτέ η συζήτηση για ένα άλλο, ταξικό εργατικό κίνημα, δημοκρατικό, αγωνιστικό, μακριά από συμβιβασμένες ηγεσίες.

Η απόρριψη της απεργίας από το ΚΚΕ, τα μισόλογα «ναι μεν, αλλά» ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η σύμπραξή του με τις κυβερνητικές παρατάξεις είναι ξεκάθαρο ότι συνέβαλαν καθοριστικά στην αναδίπλωση. Φάνηκε ότι η αριστερά της υποταγής, η αριστερά που παραπέμπει είτε στην κυβερνητική λύση διαχείρισης του συστήματος είτε στη «λαϊκή εξουσία» οδηγεί σε αδιέξοδο και ήττα το λαό, αφήνει τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου να κυριαρχούν. Είναι ανάγκη του σήμερα η πάλη για μία άλλη αριστερά της ανατροπής, που στηρίζει και πιστεύει στους νικηφόρους αγώνες του κόσμου της εργασίας. Σε αυτό το δρόμο η αντικαπιταλιστική Αριστερά στους εκπαιδευτικούς στήριξε μέχρι τέλους τη γραμμή του αγώνα.

Οι χιλιάδες καθηγητές που συμμετείχαν στις συνελεύσεις και υπερψήφισαν το «ναι» στην απεργία κόντρα στην επιστράτευση, αποτελούν τη βάση για την αγωνιστική, ενωτική ανασυγκρότηση του κινήματος και την επιστροφή του με ένα κύμα ακόμα πιο ισχυρό και συνειδητό, το οποίο θα σαρώσει τον κυβερνητικό ολοκληρωτισμό, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τις ηττοπαθείς ταλαντεύσεις. Ούτε υποχώρηση, ούτε απαισιοδοξία: βγάζουμε τα συμπεράσματά μας και προχωράμε. Ο αγώνας για τη ζωή, τα δικαιώματα, τις ανάγκες και τις ελευθερίες του λαού και της νεολαίας συνεχίζεται μέχρι τη νίκη!

Δεν είναι νέο ότι η τρικομματική χούντα γράφει για άλλη μια φορά στα παλιά της τα παπούτσια ακόμα και τη «δημοκρατική νομιμότητα», στο όνομα της οποίας έχουν αποσιωπηθεί τα μεγαλύτερα πραξικοπήματα. Αυτή τη φορά όμως τα τάγματα του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη έδρασαν μαζικά, ταυτόχρονα και πιο αυταρχικά από ποτέ. Μέσα σε τρία 24ωρα, αφού επιστράτευσαν τους καθηγητές πριν καν επικυρωθεί η απόφαση για απεργία,  έδειραν και συνέλαβαν γυναίκες στις Σκουριές και έβαλαν τα ΜΑΤ μπροστάρηδες κόντρα στους απεργούς της ΜΕΒΓΑΛ.

Αυτό το σαββατοκύριακο που πέρασε, ήταν γεμάτο πραξικοπήματα. Είναι πλέον προφανές ότι η τρικομματική χούντα επιτελεί συγκεκριμένο έργο, χωρίς καμία άλλη αρχή παρά μόνο με γνώμονα την υπεράσπιση των συμφερόντων που τη στηρίζουν και στηρίζει. Για να το καταφέρει, δεν έχει κάνει απλά κουρελόχαρτο το σύνταγμα ή τους νόμους. Αμφισβητεί στην πράξη την ανθρώπινη ελευθερία, τη δημοκρατία και κάθε έννοια ηθικής, διαλύει την κοινωνία, είναι εχθρική και εκδικητική όχι μόνο απέναντι σε όποιον αντιστέκεται, αλλά και σε όποιον απλώς διαφωνεί, πλέον. 

Θα μείνουν μόνοι τους-θα τους ανατρέψουμε!

Η αλήθεια, η πιο επαναστατική πράξη από όλες, δεν είναι αυτή που κεκεδίζουν οι υπουργοί της τρικομματικής χούντας και σιγοντάρουν τα δελτία των 8 με τις ομιλούσες κεφαλές τους. Η αλήθεια, είναι στο αγωνιστικό μήνυμα των εκπαιδευτικών, στα γράμματα συμπαράστασης των μαθητών τους, στα αιτήματα των απεργών, στις σφιγμένες γροθιές των κατοίκων των Σκουριών, στον επίμονο αγώνα των απεργών της ΜΕΒΓΑΛ και άλλων εργοστασίων.

Όλοι και όλες, στις πορείες και συγκεντρώσεις συμπαράστασης στους απεργούς εκπαιδευτικούς, στους εργαζόμενους της ΜΕΒΓΑΛ και τους κατοίκους των Σκουριών. Να δυναμώσει ακόμα περισσότερο το ρεύμα που βγήκε στους δρόμους τη Δευτέρα, συμπαραστεκόμενο στους καθηγητές.

Όλοι και όλες στους δρόμους-είναι επιβαλλόμενη πλέον η υπεράσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων μας, είναι υποχρέωση η ανατροπή της χούντας κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ.

Η επίθεση της Κυβέρνησης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και του λαού κλιμακώνεται. Στο στόχαστρο μπήκε τώρα η δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι μαθητές και οι καθηγητές. Στα πλαίσια της δημοσιονομικής πολιτικής της μείωσης στο ελάχιστο του κόστους των κοινωνικών κατακτήσεων στην Παιδεία και στην Υγεία, ψηφίζει νόμους για τον περιορισμό των αναγκών σε εκπαιδευτικούς.

Μετά την κατάργηση εκατοντάδων σχολείων σε όλη τη χώρα, την αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, τη διακοπή διορισμών εκπαιδευτικών, μόνιμων και αναπληρωτών, την απόλυση ουσιαστικά 10.000 αναπληρωτών από την επόμενη σχολική χρονιά, προχωράει στην θέσπιση της αναγκαστικής μετάθεσης τους και στην αύξηση του διδακτικού ωραρίου τους με στόχο τη δημιουργία υπεράριθμων, ώστε να προχωρήσει σε επόμενη φάση σε απολύσεις.

Παράλληλα ετοιμάζει τους νέους νόμους για το Γενικό και το Τεχνολογικό Λύκειο με στόχο να τα μετατρέψει σε επιχειρήσεις, όπου η γνώση θα αντικατασταθεί από τις πληροφορίες, οι μαθητές σε πελάτες (που γιατί όχι θα πρέπει να πληρώνουν σε λίγα χρόνια για τις παρεχόμενες υπηρεσίες) και οι διευθυντές των σχολείων σε managers. Συγχρόνως διαλύει τις εργασιακές σχέσεις στην εκπαίδευση και εξαθλιώνει τους εκπαιδευτικούς, με την υποχρέωση να εργάζονται σε απομακρυσμένες περιοχές με δυσανάλογο με το μισθό τους κόστος.

Οι καθηγητές μπροστά σε αυτή την επίθεση αποφασίζουν να δώσουν έναν σκληρό αγώνα επιβίωσης των ίδιων και της δημόσιας εκπαίδευσης. Σηκώνουν το γάντι που τους ρίχνει η τρικομματική Κυβέρνηση στην πιο δύσκολη περίοδο για αυτούς, τις Πανελλαδικές εξετάσεις.